اضطراب مسری است؛ نحوه مقابله با اضطراب

زمانی که کلاس من روز پنجشنبه (10 مارس) آغاز شد، به دانشجویان کارشناسی و کارشناسی ارشد نگاه کردم. غم و نگرانی در صورت‌شان نمایان بود. حال آنها را جویا شدم، اما می‌­دانستم در چه حالی هستند. چند روز پیش، دانشگاه­‌های هاروارد و پرینستون در واکنش به پاندمی COVID-19 تعطیل شده بودند. همسرم که استاد دانشگاه هولی کراس است، شب قبل به من گفت که به دانشجویانشان یک هفته فرصت داده‌­اند تا وسایل خود را جمع کرده و خوابگاه را تخلیه کنند.

دانشجویان من در انتظار ایمیلی از طرف کریستینا پاکسون، رئیس دانشگاه براون، بودند. شایعه شده بود که براون قصد دارد دانشگاه را در ادامه این ترم تعطیل کند و قرار بود زمان‌بندی تعطیلی آن روز صبح اعلام شود. اما ما ساعت 9 صبح بدون دسترسی به موبایل و کامپیوترهایمان در سالن کنفرانس نشسته بودیم.

اگرچه موبایل دانشجویان خاموش بود، اما همه آنها گوش به زنگ بودند. سیاست بدون فناوری من مانع از دریافت اطلاعات ضروری توسط آنها می­‌شد. آیا ایمیل ارسال شده بود؟ محتوای ایمیل چه بود؟ حالت نشستن آنها نشان می‌­داد که حوصله بحث ندارند. می‌­خواستند بدانند امروز چه اتفاقی خواهد افتاد. این ایمیل زندگی آنها را به شدت تحت تاثیر قرار می‌­داد و دانشجویان سال آخر بیش از همه تحت تاثیر قرار می­‌گرفتند و می­‌توانستم اشک را در چشمان بعضی از آنها ببینم. بهار آخرین سال تحصیلی‌شان قرار بود در کتاب­های رکورد به عنوان بدترین سال ثبت شود!

برای مشاهده ادامه متن مقاله، اشتراک تهیه نمایید.