در صورت مرگ مدیرعامل، کدام‌یک در اولویت است: شرکت یا خانواده؟

در اتاق هیئت‌مدیره، پریا گودا به چهار مرد کت‌شلواری خوشامد گفت. آن‌ها طلبکاران شوهرش پارتا بودند که ده روز پیش، به‌طور ناگهانی و در اثر سکتۀ قلبی درگذشته بود. پریا غمگین و خسته بود، اما آرامش عجیبی داشت. کل هفتۀ گذشته را درگیر مراسم خاک‌سپاری، وکلا، رسانه‌ها و اعضای سوگوار خانواده بود. به‌ندرت غذا خورده و خیلی کم خوابیده بود. اما با حضور در دفتر مرکزی اسپلندید آیس‌کریم، انرژی زیادی حس می‌کرد. او از نزدیک نظاره‌‌گر پیشرفت شوهرش بود که چطور مزرعۀ گاوداری کوچکی را به هلدینگ بزرگی در هندوستان تبدیل کرد.

1- بعضی‌ها اعتقاد دارند خواسته‌های شرکت‌ها از کارکنان عزادارشان واقع‌گرایانه نیست و باید فرصت کافی برای سوگواری‌شان در نظر بگیرند. برای نمونه میانگین مرخصی عزاداری کارکنان آمریکایی در سال 2016، تنها چهار روز بود

پارتا عمدۀ سهم این شرکت خصوصی را در اختیار داشت. ازآنجایی‌که پریا تنها وارث او بود، رئیس هیئت‌مدیره و مدیرعامل غیررسمی آنجا محسوب می‌شد و مسئولیت سبد متنوع هلدینگ ازجمله هتل‌ها، املاک و سرمایه‌گذاری‌های خطرپذیر در کنار گاوداری‌ها و بستنی‌‌فروشی‌هایش را بر عهده داشت. اما همین دیروز، از حسابدار ارشد اسپلندید دربارۀ وضعیت مالی وخیم شرکت و بدهی‌های سنگین شوهر فقیدش شنیده بود. پریا و هیچ‌کدام از سرمایه‌گذاران شرکت از این بدهی‌ها خبر نداشتند. پارتا طی سال گذشته، وام‌های کوتاه‌مدتی با نرخ بهرۀ بالا گرفته بود تا بتواند بدهی‌های بلندمدتش را بپردازد. پریا احتمال می‌داد استرسِ مسائل مالی شرکت، در مرگ پارتا نقش داشته است.

برای مشاهده ادامه متن مقاله، اشتراک تهیه نمایید.