2 سال پیش در سال 2010، شرکت سرمایه‌‌گذاری خصوصی من نیو ماونتین کپیتال، کمپانی نرم‌افزاری نه‌چندان معروف ردپریری را با قیمت 565 میلیون دلار خرید. در سپتامبر 2021، همان کمپانی (اکنون به نام بلو یاندر) را با قیمت 8.5 میلیارد دلار به پاناسونیک فروختیم. حدود 5.7 میلیارد دلار از سود حاصله نه به‌خاطر اکتساب‌ها بلکه از رشد ارگانیک سازمان حاصل شده بود.

چنین موفقیتی ربطی به شانس، پیشرفت‌ فناوری یا محصولات جدید نداشت. بلکه نتیجۀ سرمایه‌گذاری مستمر و پیشرفت مدیریت، استراتژی و راهبری کمپانی بود؛ همان رویکرد قدیمی که بهترین شرکت‌های سرمایه‌گذاری خصوصی از آن برای ده‌ها صنعت و هزاران کمپانی گوناگون استفاده کرده‌اند. امیدوارم با توضیح رویکرد نیو ماونتین برای تحول بلو یاندر، ارزش‌آفرینی شرکت‌های سرمایه‌گذاری خصوصی برای کسب‌وکارها و اقتصاد و همچنین تحولات صنعت سرمایه‌گذاری خصوصی از آغاز تا کنون را نشان دهم.

شکل جدیدی از کسب‌وکار

اولین بار حدود 40 سال پیش، سرمایه‌گذاری خصوصی به شکل «سازماندهی‌شده» درآمد. در سال 1981 خودم از هم‌بنیان‌گذاران گروه سرمایه‌گذاری خصوصی گلدمن ساکس بودم. بعدها در حدفاصل سال‌های 1984 تا 1999، عضو ارشد فورستمن لیتل شدم. وقتی به فورستمن پیوستم، تنها حدود 20 شرکت سرمایه‌گذاری خصوصی فعالیت می‌کردند. همۀ آن‌ها کارکنان محدودی داشتند (برای مثال فورستمن فقط پنج کارشناس سرمایه‌گذاری داشت که سه نفر از آن‌ها بنیان‌گذاران سازمان بودند) و اغلب برای افزایش بازده سازمان به اهرم مالی متوسل می‌شدند.

برای مشاهده ادامه متن مقاله، اشتراک تهیه نمایید.