گفت‌وگوهای مدیر اجرایی آژانس سازمان ملل درباره‌ی اداره‌ی آن همچون یک کسب‌‌وکار

در یکی از روزهای ژوئن 2018، ساعاتی از نیمه‌شب گذشته بود. در خانه‌ام واقع در نروژ خوابیده بودم. با تماس تلفنی یکی از مقامات ارشد مقر سازمان ملل در نیویورک، بیدار شدم. سفیر مکزیک یک شکایت رسمی علیه «دفتر خدمات پروژه‌ای ایالات متحده (UNOPS)» (سازمان تحت هدایت من) تنظیم کرده بود و ادعا می‌کرد که UNOPS رسماً از کاندیدای اپوزیسیون در انتخابات آتی ریاست‌جمهوری مکزیک، دفاع کرده است. این شکایت مسخره بود. آن کاندیدا از ما خواسته بود که اگر انتخاب شد، به او در کمپین ضد فسادش کمک کنیم و ما هم به این درخواست پاسخ مثبت داده بودیم. بااین‌حال همین شکایت رسمی، یک جو رسانه‌ای جنون‌آمیز را در مکزیک ایجاد کرده بود. ما دو گزینه پیش رو داشتیم: عذرخواهی کرده یا اشتباهمان را انکار کنیم. تصمیم حساسی بود؛ زیرا اعتبارمان در خطر بود، به‌خصوص اگر کاندیدای اپوزیسیون می‌باخت. تصمیم گرفتیم که سفت و محکم روی عقاید خودمان بایستیم. دبیر کل سازمان ملل بیانیه‌ای منتشر و بر بی‌‌طرفی سازمان ملل تاکید کرد. یک ماه بعد، همان کاندیدای اپوزیسیون، آندرس مانوئل لوپز اوبرادور، به‌عنوان رئیس‌جمهور انتخاب شد -و بلافاصله پس از تحلیف خود، از UNOPS خواست که به آن‌ها کمک کند تا هواپیمای ریاست‌جمهوری مکزیک را بفروشند و بدین ترتیب، تلاش دولت برای صرفه‌جویی را نشان دهند.

برای مشاهده ادامه متن مقاله، اشتراک تهیه نمایید.